Urodziła się w Warszawie w 1934 roku. Jej ojciec zmarł w kwietniu 1939 roku. Od tego czasu Alicję i jej starszego brata Sławka wychowywała mama, która w lipcu 1946 roku przeniosła się z dziećmi do Szczecina. To w tym mieście Alicja skończyła szkołę podstawową i średnią. Zdała maturę w 1952 roku i rozpoczęła pracę jako nauczycielka we wsi Banie, a później w Gryfinie. Po skończeniu studiów pedagogicznych w Gdańsku w latach 1966-1975 pracowała jako nauczycielka prac ręcznych i mechaniki w I Liceum Ogólnokształcącym w Szczecinie. W 1975 roku została nauczycielką pedagogiki i wicedyrektorką szczecińskiego liceum dla przedszkolanek. Do momentu nawrócenia Alicji w 1985 roku jej katolicyzm był bardzo powierzchowny. Przez ponad 50 lat swojego życia była przeciętną, letnią chrześcijanką. Jak sama napisała: „Były okresy kilkuletnie, kiedy to żyłam poza Kościołem, prawie zupełnie będąc w wyraźnej sprzeczności z przykazaniami Bożymi”. Szukała sensu życia, dobra i piękna. „Tęsknota za nimi – wspomina – goniła mnie po wielu krajach przez wiele lat. Ale nadszedł wreszcie okres, kiedy coraz wyraźniej odczuwałam pustkę takiego życia”.
Droga do nawrócenia
W 1985 roku na rekolekcjach animatorów Odnowy w Duchu Świętym na Jasnej Górze, otrzymała niezwykły dar.
Stanął przede mną Jezus wspomina Alicja. Bardziej realny, prawdziwszy niż wszystko, co było w kaplicy: niż ludzie, którzy stali obok. Stało się to po przyjęciu Komunii św. (podczas Eucharystii), kiedy ze skruchą myślałam, jak bardzo jestem spóźniona w drodze do Niego. Tak rozpoczęły się jej dialogi z Jezusem, które na Jego wyraźną prośbę, zapisywała przez następne 25 lat (w latach 1985–2010). Powstały dwa duchowe dzienniki: Świadectwo i Słowo pouczenia. [Fragmenty pouczeń Pana Jezusa spisanych przez Alicję Lenczewską w jej duchowym dzienniku Świadectwo zostały opublikowane w „Miłujcie się!” 2/2015; 4/2015]
Jezus zachęca w nich Alicję do kroczenia drogą dziecięctwa Bożego, także do ascezy i wyrzeczenia się wszystkiego, co może oddalać od Boga. Przede wszystkim jednak prosi ją o miłość do Niego, miłość największą, jaką jest w stanie Mu ofiarować na tym świecie. Nie żąda od Alicji doskonałości. Tylko miłości.
Kiedy Alicja wraca myślą do pierwszego spotkania z Jezusem pisze: „Wszystko przestało istnieć, był tylko On. Jego potęga, moc, ogrom coraz większy i ja coraz mniejsza przy Nim. Ogrom miłości tak wielkiej, niespotykanej, przed którą można tylko płakać nad swoją niewdzięcznością. A potem radość, że On mnie kocha. Radość rozsadzająca serce.”
Trzeba podkreślić, że od momentu nawrócenia i pojawienia się dialogów z Panem Jezusem aż do odejścia do wieczności Alicja podlegała stałemu kierownictwu duchowemu doświadczonych kapłanów, systematycznie przystępowała do sakramentów, intensywnie uczestniczyła w życiu Kościoła. Żyła skronie, była człowiekiem modlitwy i dziecięcego zawierzenia. Trudy codzienności i cierpienia choroby przyjmowała w duchu ofiary wynagradzającej.
Dnia 20.11.2011 roku, po gwałtownym nasileniu objawów choroby nowotworowej przekazała oryginał maszynopisu wyrażając pisemną zgodę na kserowanie i upowszechnianie według możliwości i rozeznanej woli Bożej, opracowywanie i wykorzystywanie jego fragmentów oraz na wydanie drukiem w obiegu oficjalnym z zachowaniem zasady, że są to teksty natchnione i nie mogą być użyte do celów komercyjnych.
Alicja Lenczewska odeszła do Pana dnia 5.01.2012 roku. w Hospicjum im. św. Jana Ewangelisty w Szczecinie.
Świadkowie
Bogdana Bochdan
Alicję Lenczewską poznałam w 1998 r. na pielgrzymce do Medjugorie, której była organizatorką. Jej skromność i cichość zwróciły moją uwagę. Było coś w niej niezwykłego, dlatego już na terenie Chorwacji nawiązałam z nią kontakt, który przetrwał aż do jej śmierci. Szybko odkryłam jej dużą wiedzę przede wszystkim z zakresu teologii, a także historii, polityki i historii sztuki. Nic więc dziwnego, że po spotkaniach z nią wychodziłam zawsze ubogacona. Kiedy dowiedziałam się o jej chorobie, nasze kontakty stały się częstsze. Intuicyjnie czułam, że muszę jak najwięcej wchłonąć w siebie tego skarbu, który w sobie nosiła. Będąc świadkiem nasilającego się jej cierpienia i patrząc na jej spokój oraz pogodę ducha, zaczęłam myśleć i mówić o Alicji w kategoriach świętej, co miało się okazać nie tylko moim spostrzeżeniem, ale i innych, do których dotarłam i im oddaję teraz głos.
Ks. Henryk Marczak
Ks. Henryk Marczak poznał Alicję pod koniec 1987 r., kiedy przez kolegę trafił do Odnowy w Duchu Świętym w kościele św. Jana Chrzciciela przy ul. Bogurodzicy w Szczecinie. Alicja była jego domową animatorką. Będąc z wykształcenia pedagogiem, umiała rozmawiać z ludźmi i odpowiednio poprowadzić spotkania. Szybko też dała się poznać jako osoba wysoce kompetentna, mądrze mówiąca, potrafiąca słuchać, pozwalająca się wszystkim wypowiedzieć, zyskując sobie tym duży autorytet. Rok później ks. Henryk uczestniczył w siedmiotygodniowym seminarium Odnowy w Duchu Świętym, którego była główną prowadzącą. Jej spokój i profesjonalizm podczas wygłaszanych konferencji zapadły głęboko ks. Henrykowi w pamięci, jak i jej pełne zaangażowanie. Do czasu wstąpienia do seminarium duchownego był w jej grupie domowej. Była na jego święceniach kapłańskich. Swoją postawą, uduchowieniem i talentem pedagogicznym stała się dla niego matką duchową, tak jak ks. Mieczysław Wołoszyn ojcem duchowym. Oni byli dla ks. Henryka rodzicami i zaraz dodaje – nie kierownikami, bo ich można mieć wielu, ale rodzicami, bo ci są jedni. – Z czasem – kontynuuje ks. Henryk – zaczęła się stopniowo wycofywać z życia czynnego, by mieć więcej czasu na życie duchowe. Szła bardziej w kierunku ewangelicznej Marii niż Marty.
Podczas pogrzebu ks. Henryk powiedział, że ma świadomość, że chowa osobę świątobliwą, co dopiero miało zostać ujawnione później w postaci jej dziennika. Na koniec naszej rozmowy dopowiada, że była osobą zrównoważoną, naturalną, łagodną, promieniującą swoją osobowością, wobec której czuło się duchowy autorytet i zaraz dodaje, że przy niej człowiek miał pragnienie świętości, bycia lepszym.
O. Jan Paweł M. Bagdziński OFM
O. Jan Paweł M. Bagdziński OFM to kolejny mój rozmówca. On również towarzyszył Alicji w ostatniej drodze. Poznał ją, tak jak ja, na pielgrzymce do Medjugorie, tylko że rok wcześniej i od tej pory już cały czas był z nią związany, szczególnie przez Schronisko dla Bezdomnych w Policach, które prowadzili jego rodzice. Tam każdego 25. dnia miesiąca w dniu objawień maryjnych z inicjatywy Alicji były organizowane modlitwy – Koronka Pokoju, Różaniec, Msza św. oraz adoracja Najświętszego Sakramentu, na które dał zgodę bp Marian Błażej Kruszyłowicz. Miały one specyficzny charakter ze względu na ogromną prostotę wystroju tego miejsca i ludzi, którzy z wielu miejsc Szczecina w tych modlitwach uczestniczyli. Kiedy Alicja znalazła się w hospicjum, o. Jan Paweł już prawie każdego dnia jej towarzyszył, a bywało, że i w nocy, kiedy po całym dniu służby Kościołowi zjawiał się sam lub z innymi przy łóżku cierpiącej Alicji, przeważnie z różańcem w ręku, odmawiając go wraz z Drogą Krzyżową. Podczas jednej z ostatnich wizyt powiedziała: „Co ja ci będę mówić. Ty wiesz i rozumiesz, bo jesteś kapłanem. Jestem szczęśliwa”. Kiedy dziękował jej za te rekolekcje spędzone przy jej łóżku, w prostocie i ogromnej pokorze odpowiedziała: „Pewnie tak… wygłosiłam… jednak dzisiaj wygłoszę kolejne piękne rekolekcje o cierpieniu, wieczorem…, gdy będą mi zmieniać opatrunki i przebierać”. Z jej oczu obficie polały się łzy. Wzruszony tym płaczem położył jej ręce na głowie, wznosząc modlitwę, aby Pan dał jej ulgę w cierpieniu, aby ją dziś tak strasznie nie bolało. Zaraz się rozpogodziła, mówiąc: „Nie, nie, ja chcę cierpieć”. Na święta Bożego Narodzenia siostry karmelitanki przysłały jej duże serce z piernika, z którego się ogromnie ucieszyła, prosząc, by wszystkich nim obdzielić i sama też trochę zjadła. Po Nowym Roku nie mogła już mówić. Jej cierpienie sięgało zenitu. O. Jan Paweł wypożyczył dla niej relikwie Krzyża Chrystusa i przywiózł jej też Światło Betlejemskie. Gdy stanęły przed nią relikwie Krzyża Pańskiego, rozpogodziła się, a z oczu popłynęły łzy szczęścia i wdzięczności. Po chwilowym zamyśleniu ścisza głos i dodaje, że jest głęboko przeświadczony, że było mu dane po raz kolejny żyć w bliskości osoby świętej, której wartość zmierzyć można tylko sercem.
Krystyna Sulińska
Krystyna Sulińska przez ostatnie dwa tygodnie od rana do wieczora była przy łóżku chorej. Widziała jak nikt inny zmaganie Alicji z ogromnym bólem, która miała przerzuty również do kości, co powoduje ból każdej najmniejszej nawet kosteczki. Jej zmaganie dzień za dniem, godzina po godzinie, minuta po minucie. Nigdy żadnej skargi, nigdy najmniejszego niezadowolenia. – Pierwszego stycznia ostatni raz słyszano jej głos. Po nim zaległo już tylko milczenie. Pogodne i pełne ciepła milczenie – dodaje pani Krystyna. – W chwili śmierci otworzyła na chwilę szeroko oczy, które wraz z jej mimiką twarzy i poruszającymi się lekko wargami wyraźnie wskazywały, że chciała coś jeszcze powiedzieć. Było widać, że umiera świadomie. Za chwilę oddała ostatnie tchnienie pełne spokoju i majestatu, bo taka była Alicja. Potem pokój wypełniła cisza. – Śmierć jest piękna – mówi moja rozmówczyni. – Nie mogłam się napatrzeć jej umieraniu. To była radość w sercu, kiedy się na nią patrzyło. To rozstanie było radością. Czuło się w nim to świętych obcowanie. Zwierza się, że nigdy dotąd czegoś takiego nie przeżyła. To było tak, jakby do tego pokoju zstąpiło niebo.
Zofia Daniłowicz
Zofia Daniłowicz była również bardzo blisko Alicji, więc i ją poprosiłam o kilka słów na temat zmarłej, by jak najdokładniej przybliżyć jej postać.
– Była normalna – po chwili dodaje – bardzo normalna, łagodna, cierpliwa, ale jeżeli ktoś mówił jakieś bzdury, które dotyczyły poważnych tematów, wtedy potrafiła się ostro sprzeciwić, ale tylko osobom, które dobrze znała. Miała swoją drogę i konsekwentnie nią szła. Nie była pokutnicą zamkniętą w sobie ani egzaltowaną, nie była wylewna ani rozgadana, nie narzucała się z pomocą, ale udzielała jej zawsze, ilekroć jej ktoś potrzebował. Nigdy na nic nie narzekała. Umiała wysłuchać do końca, nie przerywając w połowie zdania. Zamiast porad najczęściej odsyłała do modlitwy, jeżeli nie chodziło o jakieś banały, lub mówiła, by oddać to Panu. Ubrana zawsze skromnie, ale gustownie. Wspomagała hojnie swoją wspólnotę – szczególnie w czasie remontu, systematycznie wpłacała na Radio Maryja i Telewizję Trwam.
S. Ewa Rzeszewska
S. Ewa Rzeszewska, przełożona Wspólnoty Rodziny Serca Miłości Ukrzyżowanej, której od 1989 r. Alicja była członkiem: – Śluby wieczyste złożyła w 2004 r. Celem tej wspólnoty jest ofiara, zadośćuczynienie Bogu za grzechy swoje i świata. Członkowie składają Bogu ślub miłości, wierności i posłuszeństwa zobowiązujący ich do codziennego uczestnictwa we Mszy św., odmawiania brewiarza, Różańca św. i trwania w ciszy przed Panem Bogiem, niekoniecznie w kościele. Chodzi tu o ofiarowanie czasu na wyłączność Bogu, co nie ma być modlitwą, ale postawą słuchania. Jedną z cech tej wspólnoty jest dążenie do tego, aby „chodzić w Panu”, tzn. oddać siebie i innych Panu z chwili na chwilę, by mieć jakby stały kontakt z Nim. Jako charakterystykę zmarłej podaje, że była osobą taktowną, ciepłą, wymagającą przede wszystkim od siebie, powściągliwą w okazywaniu uczuć, dużą rolę przykładała do etyki (we wszystkich dziedzinach), często mówiła, że u Pana Boga można wiele łask wyprosić na kolanach. Zachęcała do tego i tak się sama modliła. Propagowała bardzo modlitwę za kapłanów, tzw. margaretki, i Koronkę Pokoju. Była stałą propagatorką „Echa Medjugorie” i przesłań Matki Bożej.
Jedyna Miłości ... 